می بندم این دوچشم پرآتش را
تا ننـگـرد درون دو چشــــمانش
تا داغ و پر تپش نـــشود قلــــبم
از شعلـــه نگاه پریشـــانـــــش
می بندم این دوچشم پر آتش را
تا بگـــــذرم ز وادی رســـــوایـــــی
تا قلــــــب خامشــــم نکشـد فریاد
رو می کـــنـم به خــــلوت و تنهایـی
ای رهروان خسته چه می جویید
در ایـــــن غروب ســرد احـــوالـش
او شعله ی رمیده خورشید است
بیهــــوده می دویـــد به دنبالـــش
"فروغ"