مسافر...(1)

مسافر ازاتوبوس پیاده شد؛

<<چه آسمان تمیزی!>>

و.............

     وامتدادخیابان غربت اورابرد...

غروب بود...

صدای هوش گیاهان به گوش می آمد.

مسافر آمده بود...و...

و روی صندلی راحتی کناره چمن

نشسته بود؛

<<دلم گرفته...

دلم عجیب گرفته است.

تمام راه به یک چیز فکرمی کردم

ورنگ دامنه ها هوش ازسرم می برد.

خطوط جاده دراندوه دشت ها گم بود.

چه دره های عجیبی!

و اسب یادت هست

سپید بود

ومثل واژه پاکی...سکوت سبز چمن زار را چرا میکرد.
وبعد غربت رنگین قریه های سرراه.

وبعد تونل ها.

دلم گرفته دلم عجیب گرفته است.

وهیچ چیز نه این دقایق خوشبو که روی شاخه نارنج می شود

                                                                     خاموش

نه این صداقت حرفی که درسکوت میان دو برگ این 

                                                                    گل شب بوست

نه هیچ چیز مرا از هجوم خالی اطراف

نمی رهاند...

که این ترنم موزون حزن تابه ابد

شنیده خواهد شد>>