بخشی از شعر "شعله رمیده"

می بندم این دوچشم پرآتش را

تا ننـگـرد درون دو  چشــــمانش

تا داغ و پر تپش نـــشود قلــــبم

از شعلـــه نگاه پریشـــانـــــش

می بندم این دوچشم پر آتش را

تا بگـــــذرم ز وادی رســـــوایـــــی

تا قلــــــب خامشــــم نکشـد فریاد

رو می کـــنـم به خــــلوت و تنهایـی

ای رهروان خسته چه می جویید

در ایـــــن غروب ســرد احـــوالـش

او شعله ی رمیده خورشید است

بیهــــوده می دویـــد به دنبالـــش

                                                      "فروغ"