هوشنگ ابتهاج

 شب فرو می افتاد

به درون آمدم و پنجره هارا بستم

باد با شاخه در آویخته بود

من در این خانه تنها

تنها

"غم عالم به دلم ریخته بود"

ناگهان حس کردم

که کسی

آنجا بیرون در باغ

در پس پنجره ام می گرید

صبحگاهان شبنم

می چکید از گل سیب